Sudan to kraj, w którym konflikty się nie kończą. Od początku wojny domowej w 1983 r. Stały się tu normalne działania wojenne. Ciągła wojna w prowincji Darfur, w sąsiednim Czadzie i Erytrei kosztowała setki tysięcy ludzkich istnień, a życie stało się nie do zniesienia dla milionów. Sudan znajduje się w stanie zagrożenia humanitarnego od 2003 roku. Istnieje wiele przyczyn "dobrego życia": suszy, pustynnienia terytoriów, przeludnienia, napięć etnicznych (konflikty etnicznych Arabów przeciwko etnicznym Afrykanom), konfliktów religijnych (północna część islamu przeciwko chrześcijańskiemu południu), starć politycznych (szariatu przeciwko autorytarnemu rządowi), konfliktów na granicy konflikt interesów międzynarodowych (chińskie interesy gospodarcze przeciwko interesom USA). Ponadto, niedawno w Sudanie odkryto rezerwy ropy szacowane na pół miliarda dolarów. Oczywiście świat wkrótce przyjdzie do tego kraju. Autorytarny rząd Sudanu wspiera arabskich bojowników (znanych jako Janjaweeds), używając ich do stłumienia sporów plemiennych i przymykania oka na brutalną taktykę. Obecnie sudański rząd jest zmuszony walczyć przeciwko dziesiątkom uzbrojonych grup rebeliantów, z których część nadal kontynuuje ataki na stolicę, Chartum. W 2005 r. Organizacja Narodów Zjednoczonych oświadczyła, że ​​sytuacja w Sudanie nie jest ludobójstwem, ponieważ pomimo faktu, że w kraju było wiele przypadków morderstw i przemocy, "niemożliwe jest zakwalifikowanie ich jako ludobójstwa". Obecnie w całym regionie znajduje się około 10 000 przedstawicieli sił ONZ, których misją jest ochrona ludności cywilnej i prowadzenie operacji humanitarnych.. Często dziennikarze próbują wyjaśnić przyczyny konfliktu, dowiedzieć się, jakie grupy stoją za tym wszystkim, interpretować przyczyny i skutki decyzji politycznych i militarnych. Ale za tym wszystkim często pomija się twarze zwykłych ludzi, którzy "gotują" w całym tym wojskowym kotle. Uchodźcy, którzy stracili swoje domy, antagoniści w licznych konfliktach, ludzie, którym udało się przeżyć w walce, przywódcy i naśladowcy. Oto niektórzy mieszkańcy sudańskich regionów Darfur i Abei, którzy dziś muszą być bardzo daleko od domu. Kartoula, 14, uchodźca z prowincji Darfur, położony w zachodnim Sudanie, w centrum dystrybucji miesięcznej racji żywnościowej. Obóz w Jabal w pobliżu stanu Beida we wschodnim Czadzie, 5 czerwca 2008. (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Nyakum Bakoni Chan, 50-letni mieszkaniec prowincji Abei. Przez dwa dni musiała chować się pod łóżkiem podczas walk pomiędzy sudańskimi siłami zbrojnymi a armią rebeliantów z południa, która szalała w jej wiosce w zeszłym tygodniu. Udało jej się uciec, jej syn niósł ją na ramionach do pobliskiej osady Agok, gdzie musiał kupić krzesło dla matki. Tymczasem w jej rodzinnej wiosce krążyli szabrownicy. Abey znajduje się na granicy północnych i południowych regionów kraju, które są wrogie sobie ze względu na zasoby ropy i pastwiska. (AP Photo / Sarah El Deeb) Widok z lotu ptaka na ogień w osadzie prowincji Abyei, Sudan, piątek, 23 maja 2008. Większość osady spłonęła i została zrabowana przez rabusiów. Wcześniej było wiele dni walki. Miasto, w którym doszło między północą a południem Sudanu, ze względu na znajdujące się tu zasoby ropy i pastwiska, zostało całkowicie zdewastowane w zeszłym tygodniu podczas wielu dni walk pomiędzy sudańskimi siłami zbrojnymi a armią byłych południowych rebeliantów. (AP Photo / Sarah El Deeb) Ogólny widok ruin spalonego miasta Abay w południowym Sudanie, który zgodnie z oficjalnym oświadczeniem został wysłany do sił ONZ 22 maja 2008 roku. Według przedstawicieli armii, 21 żołnierzy armii sudańskiej zostało zabitych podczas zaciekłych bitew z siłami południa. (REUTERS / UNMIS / Handout) Ludzie zmuszeni do opuszczenia Abay czekają na dystrybucję racji żywnościowych dystrybuowanych w ramach Światowego Programu Żywnościowego w Agok w południowym Sudanie. Zdjęcie dzięki uprzejmości Misji Organizacji Narodów Zjednoczonych w Sudanie. Sfotografowany 3 czerwca 2008. (REUTERS / Tim McKulka / UNMIS / Handout) Żołnierz Sudańskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej (SPLA) jest na straży w bazie ONZ w Abei, 16 maja 2008 r. Po dwóch dniach walk w tym regionie naftowym między południowym SPLA a dowódcami północnych sudańskich sił zbrojnych, ostatecznie doszło do negocjacji (REUTERS / David Lewis) 18 października 2007 r. Zdjęcie wykonane przez przedstawicieli misji Unii Afrykańskiej w Sudanie (AMIS). Działanie na rzecz sprawiedliwości i równości (JEM), eskortuje generała Martina Luthera Agwai (3 z lewej), komendanta misji Unii Afrykańskiej w Sudanie (AMIS), podczas gdy on idzie z Khalilem Ibrahimem (drugi od lewej) i kolejny dowódca na granicy Sudanu i Czadu w północno-zachodniej Darfurze. Ruchy rebeliantów ogłosiły, że 10 maja 2008 r. Byli bardzo blisko stolicy kraju, Chartumu, po czym starli się z wojskiem na Nilu na północy, a rząd nałożył godzinę policyjną na stolicę. Kongres narodowy tego kraju ogłosił, że rebelianckie ataki w Darfurze poniosły porażkę i oficjalnie oskarżył atakujących sąsiedni Czad. (STUART PRICE / AFP / Getty Images) Khalil Ibrahim, przywódca ruchu sprawiedliwości i równości (JEM) ze swymi watażkami podczas spotkania 18 kwietnia 2008 r. Z wysłannikami Organizacji Narodów Zjednoczonych i Unii Afrykańskiej w zachodniej części Sudanu, w Darfurze. Ibrahim znajduje się na liście 20 przywódców rebeliantów, których prośba o aresztowanie została zgłoszona w dniu 10 czerwca 2008 r. Przez agencję prasową SUNA, rząd Sudanu wysłany do Interpolu. Powodem był ich rzekomy udział w bezprecedensowym ataku na stolica kraju Chartum w maju 2008 r. (STUART PRICE / AFP / Getty Images) Zdjęcie dzięki uprzejmości Albany Associates. Milicjanci z Ruchu Sprawiedliwości i Równości (JEM) na lotniskowcu po spotkaniu przywódcy JEM Khalila Ibrahima z wysłannikami Organizacji Narodów Zjednoczonych i Unii Afrykańskiej w Darfurze. Miejsce spotkania nie zostało zgłoszone, ale było zlokalizowane w zachodniej części Sudanu, w Darfurze. 18 kwietnia 2008. (STUART PRICE / AFP / Getty Images) Arabska dziewczyna czeka na upał w południe z innymi kobietami pod baldachimem trawy w wiosce Taiba. Etniczni Arabowie, zmuszeni do ucieczki z powodu konfliktów plemiennych i ogólnej niestabilności w regionie, znajdują się teraz w schroniskach 40 km na północ od miasta Gos Beida we wschodnim Czadzie. 9 czerwca 2008. Wioska nie otrzymuje wsparcia od agencji pomocowych. W wyniku konfliktu w Darfurze, który rozprzestrzenił się na regiony po obu stronach granicy między Czadem i Sudanem, około 250 000 sudańskich uchodźców zostało zmuszonych do pozostania w licznych obozach we wschodnim Czadzie, a 180 000 mieszkańców Czadu zostało również zmuszonych do opuszczenia swoich domów, mówią urzędnicy ONZ . (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Mały sudański uchodźca stoi przed drzwiami swojego tymczasowego schronienia w Dżubie, w południowym Sudanie 16 kwietnia 2008 roku. Jego rodzina, podobnie jak wielu innych uchodźców, wraca z Ugandy, Republiki Afryki Środkowej, Kongo i innych krajów. Dziesiątki tysięcy ludzi zostało zmuszonych do opuszczenia swoich domów w Abyei po zbrojnym konflikcie między armią północnego Sudanu a południowymi rebeliantami. "Jesteśmy informowani o dziesiątkach tysięcy ludzi przemieszczających się w małych grupach wzdłuż lasu na wschód, południe i zachód", podało źródło informacji ONZ. (TONY KARUMBA / AFP / Getty Images) Chłopiec gra z kijem i pokrywką z garnka w Gassire, obozie dla uchodźców, który uciekł przed walkami w mieście Gos Beida, we wschodnim Czadzie, w pobliżu granicy sudańskiej, 7 czerwca 2008 r. W wyniku konfliktu w Darfurze, który zmienił się w regiony po obu stronach granice między Czadem i Sudanem, około 250 000 sudańskich uchodźców zostało zmuszonych do pozostania w licznych obozach we wschodnim Czadzie, a 180 tysięcy mieszkańców Czadu zostało również zmuszonych do opuszczenia swoich domów, twierdzą przedstawiciele ONZ. (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Uchodźcy z prowincji Darfur w zachodnim Sudanie obserwują przybycie delegacji Rady Bezpieczeństwa ONZ do obozu Jabala w pobliżu miasta Gos Beida we wschodnim Czadzie, 6 czerwca 2008 r. W piątek uchodźcy z prowincji Darfur w Sudanie i Czadu poprosili przedstawicieli Rady Bezpieczeństwa ONZ o zapewnienie im ochrony, aby mogli wrócić do swoich domów. (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Stephen Morgan, irlandzki dowódca wojskowy, powstrzymuje cywilów, podczas gdy unijni inżynierowie sił pokojowych Unii Europejskiej (EUFOR) kopią dziurę, aby zneutralizować granat rakietowy znajdujący się na poboczu drogi w pobliżu Gos Beida we wschodnim Czadzie. 8 czerwca 2008 r. EUFOR wysłał około 3 000 żołnierzy do Czadu, aby zapewnić bezpieczeństwo na obszarach w pobliżu granicy sudańskiej, gdzie w wyniku konfliktu w Darfurze około 400 000 mieszkańców Czadu i Sudanu zostało zmuszonych do opuszczenia swoich domów. Według przedstawicieli EUFOR, zaledwie w zeszłym miesiącu, około 80 niewybuchów zostało rozbrojonych przez kontyngent pokojowy w pobliżu Gos Beidy. (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Arabka z koczowniczego plemienia w kolejce do lekarza w klinice dobroczynnej Lekarze Bez Granic w Kerfi, gdzie tysiące Czadyjczyków zostało przesiedlonych, 10 czerwca 2008 r. W wyniku konfliktu w Darfurze, który obejmował regiony po obu stronach granicy między Czadem a Sudanem, Około 250 000 sudańskich uchodźców zostało zmuszonych do pozostania w licznych obozach we wschodnim Czadzie, a 180 000 mieszkańców Czadu zostało również zmuszonych do opuszczenia swoich domów - mówią przedstawiciele ONZ. (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Prezydent Sudanu Omar Hassan al-Bashir (środkowy) wymachując laską, przemawiając do tłumu podczas wiecu w Chartumie 14 maja 2008 r. Dziesiątki tysięcy obywateli Sudanu zebrało się w środę na ulicach Chartumu, wykrzykując nacjonalistyczne hasła i potępiły atak rebeliantów z Darfuru na stolicę, podczas którego zginęło ponad 200 osób. Ubrany w wojskowy mundur Bashir doprowadził tłum do szału. Protestujący wykrzykiwali slogany przeciwko buntownikom i ich przywódcom, Khalilowi ​​Ibrahimowi. (REUTERS / Mohamed Nureldin Abdalla) Uchodźca ożywa po ciężkiej nocy, podczas której została zaatakowana przez uzbrojonych gangsterów, w kliniki charytatywnej Lekarze Bez Granic w Kerfi, gdzie wysiedlono tysiące Czadyjczyków. 10 czerwca 2008. (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Tłumaczenie z angielskiego ze źródła: The Boston Globe

Afryka Zachodnia to region o wspaniałej przyrodzie i bogatym potencjale zasobów. Jednak wszystkie kraje w nim zawarte charakteryzują się słabą i niestabilną gospodarką. Głównymi problemami są konflikty plemienne, częste zmiany władzy, wysoka śmiertelność spowodowana chorobami tropikalnymi, całkowite ubóstwo. Geografia Afryki Zachodniej Afryka jest drugim co do wielkości kontynentem na świecie. Obsługuje 55 stanów i pięć samozwańczych nierozpoznanych podmiotów. Konwencjonalnie kontynent podzielony jest na pięć podregionów, z których każdy skupia państwa, które są podobne nie tylko geograficznie, ale także historycznie i kulturowo. Afryka Zachodnia zaczyna się w centralnej części Sahary. Na południu i zachodzie ogranicza się do Oceanu Atlantyckiego, a na południowym wschodzie - do gór Kamerunu. Terytorium regionu obejmuje wszystkie główne obszary naturalne kontynentu, od pustyń i tropikalnych sawann po lasy równikowe. Większość znajduje się w ekoregionach Sahel i Sudan (nie mylić z krajem), czyli trawiastych stepów i jasnych lasów. Bliżej wybrzeża znajdują się lasy namorzynowe i galeryjki. Natura i zasoby regionu są pełne różnorodności. Bliżej wybrzeża rozciąga się gęsty system rzeczny. W dolinach zamieszkałych przez małpy, lamparty, hipopotamy, leśne dukery, bawoły, żyrafy. Lokalne sawanny są zamieszkane przez lwy, gepardy, psy hienoidalne, gazele i antylopy. Ze względu na aktywny rozwój regionu w przeszłości, wiele gatunków jest dziś uważanych za wrażliwe lub bliskie wyginięcia, dlatego można je znaleźć jedynie w rezerwatach i parkach narodowych. Kraje Zachodniej Afryki Zachodnia część kontynentu jest uważana za największą pod względem zarówno liczby ludności, jak i liczby jej państw członkowskich - w sumie 16. Największa populacja to Nigeria, z 196 milionami ludzi. Zaraz po Nigrze (22 miliony ludzi) i Mauretanii (4,3 miliona osób). Największe z nich to Niger (1 267 000 km 2 ) i Mali (1 240 400 km 2 ). Najbardziej zachodnim krajem w Afryce jest Republika Zielonego Przylądka. Jest również najmniejszy w regionie pod względem powierzchni i liczby ludności w regionie. Cape Verde znajduje się na Republika Zielonego Przylądka na Oceanie Atlantyckim. Około 600 kilometrów dzieli je od wybrzeża kontynentu. Kraje Zachodniej Afryki nie cieszą się zainteresowaniem podróżnych. Infrastruktura i system transportu są tu praktycznie niezagospodarowane, a warunki rekreacyjne nie przekraczają poziomu podstawowego. Historia Niemal wszystkie państwa Afryki Zachodniej to dawne kolonie Wielkiej Brytanii i Francji. To oni najdłużej utrzymywali swój wpływ. Przed nadejściem Europejczyków w regionie istniały duże formacje państwowe. Mieści się w nim Imperium Ghany, imperium Mali i Songai. W okres wielkich odkryć geograficznych Europejscy pionierzy pojawili się na afrykańskim wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego. Początkowo rozwój regionu postępował powoli z powodu wielu tropikalnych chorób - żółtej gorączki, malarii, śpiączki itp. Pod koniec XIX wieku, wraz z wynalezieniem leków na lokalne dolegliwości, przyspieszyła się kolonizacja. Afryka Zachodnia stała się głównym dostawcą kości słoniowej, kamieni szlachetnych i metali, a także wolnej siły roboczej. W tym czasie ogromna liczba ssaków, w tym słonie, lamparty, szympansy, została eksterminowana w regionie, a handel niewolnikami osiągnął ogromne rozmiary. Pierwszym krajem, który uzyskał niepodległość od Europejczyków, jest Ghana (1957), a następnie w 1960 roku Nigeria i Mauretania. Pomimo ich wolnego statusu, kraje Afryki Zachodniej nie spieszyły się z odmową niewolnictwa, a przypadki pracy przymusowej lub handlu ludźmi odnotowano nawet w latach 2000. W Mauretanii niewolnictwo zostało zakazane od 1981 roku, ale nawet teraz pozostaje krajem, w którym niewolnictwo nie jest ścigane przez władze. Ekonomia krajów Region ma znaczny potencjał zasobów. Istnieją złoża ropy naftowej, tantalu, niobu, diamentów, złota, manganu, żelaza, cyny, boksytu, uranu, wolframu i węgla. Mimo to przemysł w krajach Afryki Zachodniej pracuje przede wszystkim w wydobywaniu minerałów, a ich przetwarzanie odbywa się tylko na poziomie początkowym. Ekstrakcja niektórych zasobów jest nadal prowadzona przy pomocy pracy fizycznej. W niektórych krajach, takich jak Nigeria, często dochodzi do spontanicznego zajęcia depozytów, a wojny o surowce są prowadzone. Władze nie bardzo to regulują, ze względu na rozwiniętą korupcję i częste zmiany menedżerów. Gospodarka państwowa opiera się na rolnictwie, z reguły wysoce wyspecjalizowanym. Tak więc, Wybrzeże Kości Słoniowej i Ghana uprawiają kakao, Senegal i Gambia - orzeszki ziemne, Nigeria produkuje olej palmowy, Gwinea specjalizuje się w kawie, Togo - w kawie i kakao. Kraje położone nad brzegiem oceanu, zajmujące się połowami i dostawami owoców morza.

Wielkopolska, Dolny Śląsk i Ziemia Lubuska, położone w zachodniej części Polski, przez wieki były obszarem wzajemnego oddziaływania wpływów polskich, niemieckich i czeskich. Sudan, rozległy obszar otwartych równin sawannowych rozciągający się w Afryce między południowymi granicami Sahary (pustyni) a północnymi granicami równikowych lasów deszczowych. Termin wywodzi się z arabskiego bilād al-sūdān („ziemia czarnych ludów”) i jest używany co najmniej od XII wieku. Północne krańce Sudanu obejmują półpustynny region znany jako Sahel. Read More on This Topic Afrykańska sztuka: Sudan Zachodni Jest to nazwa umownie nadana do regionu sawanny w Afryce Zachodniej. It is an area dominated by… The Sudan extends for more than 3,500 miles (5,500 km) west-to-east across Africa from Cape Verde on the Atlantic to the highlands of Ethiopia and the Red Sea, and between about latitudes 8° and 16° N. It borders the Sahara on the north and extends southward to the forests of West Africa and the Congo River basin. Średnia roczna suma opadów w Sudanie waha się od 10 cali (250 mm) na północy do 60 cali (1500 mm) na południu, przy czym najgorętsze miesiące przypadają zwykle na okres od czerwca do września, a pora sucha jest wyraźna i często bardzo długa. Temperatury są na ogół wysokie przez cały rok. Roślinność waha się od półpustynnego stepu i zarośli ciernistych w pobliżu Sahary poprzez rozległe równiny trawiaste, luźno określane jako sawanny, do kraju parkowego, gdzie niskie drzewa rosną wśród wysokich traw, i lasu sawannowego, który łączy się ostatecznie z równikowym lasem deszczowym. Podczas pory suchej drzewa zrzucają liście, wszystkie, ale największe rzeki wysychają, a pożary zarośli, które wypalają trawę, są powszechne. Opady deszczu mogą być odpowiednie do uprawy, gdyby nie bardzo wysoki wskaźnik parowania, co sprawia, że nawadnianie jest niezbędne w wielu obszarach. Większość Sudanu to płaskowyż położony między 1000 a 1500 stóp (330 a 415 metrów) nad poziomem morza, ale istnieje wiele wyższych obszarów, czasami przekraczających 10 000 stóp (3050 metrów), jak w północnej Etiopii i w zachodniej części Sudanu (kraju). Główne rzeki to Sénégal i Niger, wpadające do Atlantyku, oraz Nil i jego dopływy, które czerpią większość swoich wód z obszarów poza regionem Sudanu. Jezioro Czad w zachodnim Sudanie jest centrum drenażu wewnętrznego. Uzyskaj subskrypcję Britannica Premium i uzyskaj dostęp do ekskluzywnych treści. Subscribe Now Ludzie Sudanu są w przeważającej mierze czarnoskórzy, i choć są to przede wszystkim ludzie mówiący językiem Bantu, istnieje również znaczna domieszka ludów mówiących językiem arabskim i berberyjskim, stopień ich wpływu zmniejsza się na zachód i na południe w kierunku Zatoki Gwinejskiej. Wielu mieszkańców to muzułmanie. Gęstość zaludnienia jest ogólnie niska. Hodowla zwierząt jest główną działalnością gospodarczą, a znaczna liczba ludzi jest nadal (choć coraz mniej) koczowniczy lub seminomadic, przemieszczanie się z ich stadami w poszukiwaniu pastwisk. Przemieszczanie się po pastwiskach jest na ogół nieprzerwane, zwłaszcza w porze suchej, a ciągłość podobnego środowiska wzdłuż południowych granic Sahary na znacznych odległościach zachęcała ludzi do przemieszczania się z północy i wschodu od najdawniejszych czasów. Początkowo podróżowali oni przy pomocy koni i wołów, ale migracja znacznie się rozszerzyła i prawdopodobnie przyspieszyła wraz z wprowadzeniem wielbłąda około 300 roku zwłaszcza że karawany wielbłądów były w stanie przekroczyć Saharę. W ten sposób Sudan został połączony z wybrzeżami Morza Śródziemnego, których artykuły przemysłowe, wraz z solą saharyjską, były wymieniane na złoto, orzechy kola i niewolników z Gwinei. Od historyków arabskich wiadomo coś o niektórych potężnych państwach, które powstały w wyniku rządów wojskowych, z których największe i najtrwalsze były związane w zachodnim Sudanie z końcowymi punktami pustynnych szlaków handlowych. Starożytna Ghana została stworzona przez żydowskich lub berberyjskich osadników około 300 roku na zachód od Timbuktu (Tombouctou) we współczesnym Mali, choć jej największe lata przypadły na okres, gdy rządziła nią czarna dynastia Soninke (Sarakolé). Ataki Almorawidów w XI wieku zmniejszyły jej potęgę i doprowadziły do zastąpienia jej przez imperium Mali lub Mandingo, skupione w górnym biegu rzeki Niger. Mali z kolei zostało obalone w drugiej połowie XV wieku przez ekspansję imperium Songhaju lub Gao, które rozwinęło się z osad berberyjskich założonych nad dolnym Nigrem już w VII wieku. W 1591 r. miasta Songhaju: Gao, Timbuktu i Dżenné (wszystkie we współczesnym Mali) zostały zajęte przez wojska marokańskie, które chciały kontrolować zarówno lukratywny ruch karawanowy, jak i ugruntowany od dawna handel złotem. Imperium zostało zastąpione przez liczne czarne królestwa, w tym państwa Mossi-Dagomba, królestwa Bambara Ségou i Kaarta, Bornu i małe państwa Hausa, które zostały później podbite przez muzułmańskich Fulani na początku XIX wieku. Europejska penetracja w połowie i pod koniec 19 wieku nastąpiło ustanowienie kontroli politycznej, głównie francuskiej i brytyjskiej, która trwała do powstania niezależnych państw w regionie w latach 50-tych i wczesnych 60-tych. Na wschodniej stronie kontynentu, starożytny Egipt więzi z regionu Sudanu były ogólnie silne, zwłaszcza z Nubii. Po imperium Nubii został opanowany przez muzułmanów, został zastąpiony przez królestwa, takie jak te z Dongola, Darfur i Funj. Później doszło do inwazji z Egiptu, a w 1899 r. do utworzenia kondominium angielsko-egipskiego. Niepodległa Republika Sudanu powstała w 1956 r. .

Jednak z powodu łamania przez Sudan praw człowieka i jego pro-irackiego stanowiska podczas wojny w Zatoce Perskiej, wielu darczyńców odcięło się od znacznej części pomocy dla Sudanu. Podczas podobnej suszy w latach 2000-2001 społeczność międzynarodowa ponownie zareagowała, aby zapobiec masowemu głodowi w Sudanie.

^{Sahara obejmuje duże obszary afrykańskich krajów: Algierii, Czadu, Egiptu, Libii, Mali, Mauretanii, Maroka, Nigru, Sahary Zachodniej, Sudanu i Tunezji. Pustynia ma powierzchnię ponad 3,6 miliona mil kwadratowych, pokrywając około jednej czwartej kontynentu afrykańskiego. Sahara dzieli się na mniejsze regiony geograficzne, takie jak Pustynia Libijska, pustynia Ténéré, Sahara Zachodnia, Góry Ahaggar, Góry Tybestańskie i Góry Aïr. Najwyższe wzniesienie na pustyni znajduje się w północnej części Gór Tibadyjskich Chad. Szczyt nazywa się Emi Koussi i wznosi się na wysokość 11,204 stóp nad poziomem morza. Sahara jest ograniczona na wschodzie przez Morze Czerwone, a na zachodzie przez Morze Śródziemne i Ocean Atlantycki. Graniczy od południa z trawiastym obszarem znanym jako Sahel, który jest częścią Sudanu i doliny rzeki Niger. Część Sahary znana jako nubijska pustynia znajduje się w północno-wschodniej części Sudanu, ograniczona przez Morze Czerwone i Nil. Inny region pustyni zwany Tanezrouft znajduje się wzdłuż granicy Mali, Nigru i Algierii, na zachód od gór Hoggar. Pustynia Wschodnia znajduje się w częściach Egiptu, Sudanu i Etiopii.} Obecnie jest to stanowisko archeologiczne, w którym od 1964 roku prowadzone były polskie badania archeologiczne. Do czasu pojawienia się polskiej ekspedycji na terenie Starej Dongoli, informacje na temat miasta były skąpe i często sprzeczne. Lunch i dalsza droga przez piaski Pustyni Zachodniej.

16 i 17 maja doszło do starć o podłożu etnicznym w stanie Jonglei w zachodniej części Sudanu Południowego. Według świadków odpowiedzialnymi za ataki – które zakończyły się śmiercią aż 300 osób – są młodzi mężczyźni z ludu Murle. Motywem najprawdopodobniej był zamiar uprowadzenia stada bydła. Były to jedne z najkrwawszych ataków w ciągu ostatnich kilku lat. Ofiar jest tak wiele, ponieważ napastnicy spotkali się z zorganizowanym i silnym oporem okolicznej ludności. Bydło stanowi nie tylko najważniejszy zasób dla mieszkańców regionu, ale również symbol bogactwa i prestiżu. Złodzieje spodziewali się, że z łatwością wykradną okoliczne stado krów, jednak miejscowa grupa samoobrony była czujna. Po ponadtrzygodzinnej wymianie ognia obrońcy zostali zmuszeni do wycofania się. Obie strony poniosły ciężkie straty. Napastnicy doszczętnie spalili dwie wsie – Pieri i Pamai. Już kilka dni wcześniej w okolicy panowała napięta atmosfera. Mieszkańcy powtarzali pogłoski o mobilizacji mężczyzn Murle, dlatego obawiano się potencjalnego ataku. Nikt jednak nie spodziewał się starć na taką skalę. Wśród 300 ofiar jest troje wolontariuszy pracujących dla Lekarzy bez Granicy i miejscowego oddziału Czerwonego Krzyża Przedstawiciel lokalnej administracji Ajak Ligo nie potwierdził doniesień o krwawych starciach. Oświadczył, że region jest odcięty od komunikacji z resztą kraju i informacje docierają z dużym opóźnieniem. Wezwał jednak do oparcia się przede wszystkim na tradycyjnych formach rozwiązywania konfliktów – spotkaniach przedstawicieli starszyzn obu społeczności. Zobacz też: Złodzieje bydła wymordowali wioskę w środkowej Nigerii ( Steve Evans, Creative Commons Attribution Generic

W przypadku obrzędowości dorocznej można dostrzec również pewnego rodzaju osobliwości charakterystyczne dla zachodniej części regionu, do których zaliczamy grę na ligawkach w okresie Adwentu czy dodatkowe zakończenie w herodach, kończące się okolędowaniem, a na wschodzie śmiercią głównego bohatera.

POŁOŻENIE GEOGRAFICZNE Sudan to afrykański kraj położony w północno-wschodniej części tego gorącego kontynentu. Ma dostęp do Morza Czerwonego, przez które można dostać się bezpośrednio do Arabii Saudyjskiej. Długość granicy morskiej wynosi 853 km. Kraj sąsiaduje z siedmioma innymi państwami: Egiptem, Erytreą, Etiopią, Republiką Środkowoafrykańską, Sudanem Południowym, Czadem oraz Libią. Łączna długość granicy lądowej wynosi 7687 km. Współrzędne geograficzne: 15 N, 30 E UKSZTAŁTOWANIE POWIERZCHNI W ukształtowaniu powierzchni Sudanu dominują rozległe równiny i płaskowyże. Natomiast, najbardziej charakterystyczną formą rzeźby jest dolina Nilu, która znajduje się we wschodniej części kraju. Na terenie Sudanu znajdują się góry Abtaj, które zajmują również teren Egiptu oraz Góry Nubijskie, znajdujące się w środkowej części kraju. Większość rzek znajdujących się na terenie Sudanu należy do dorzecza Nilu. Na terenie stolicy ? Chartum ? Nil Biały łączy się z Nilem Błękitnym. KLIMAT I TEMPERATURA W Sudanie nie występuje wyłącznie jeden typ klimatu. W północnej części kraju występuje zwrotnikowy skrajnie suchy klimat, w południowej zaś równikowy monsunowo-suchy i wilgotny. W północnej części kraju temperatura maksymalna w styczniu wynosi ok. 25-28 °C, w czerwcu natomiast – 39-42 °C. Minimalna temperatura w styczniu wynosi od 8 do 14 °C, a w lipcu ok. 25°C. W tej części Sudanu często występują gwałtowne, pustynne wiatry ? habubu, powodujące burze piaskowe. W środkowej części kraju panują podobne temperatury jak na północy. Na południu w okresie wakacyjnym termometr pokazuje maksymalnie33°C, a w lutym ok. 35°C. Najniższa temperatura w czerwcu to a w lutym ok. 22°C. Południowa część kraju jest często nawiedzana przez burze, nawet do 80 dni w roku. W północnej części Sudanu pora deszczowa trwa około trzech miesięcy ? od lipca do września, natomiast na południu pół roku ? od czerwca do listopada. Poważnym problemem w Sudanie jest pustynnienie ziem oraz erozja gleby. Przyczynia się do tego rozwój publicznego i prywatnego rolnictwa. Niestosowanie żadnych środków ochronnych, może wkrótce przyczynić się do nieodwracalnych zmian w środowisku. Gleby ulegają wysuszeniu, tracą żyzność, następuje wylesianie terenów. M518vwF.

nw23aq7h7y.pages.dev/165

nw23aq7h7y.pages.dev/312

nw23aq7h7y.pages.dev/361

nw23aq7h7y.pages.dev/204

nw23aq7h7y.pages.dev/14

nw23aq7h7y.pages.dev/164

nw23aq7h7y.pages.dev/322

nw23aq7h7y.pages.dev/266

nw23aq7h7y.pages.dev/117

region w zachodniej części sudanu